вторник, 31 августа 2010 г.

სულიერად გარყვნილი



რა უცნაურია ზოგჯერ ადამიანი გეუბნება გაყვნილიხარო, შენკი პასუხობ შეიძლება, ან კიდევ რატომაც არა. თუმცა ეს როცა ხუმრობით არის ნათქვამი, თუმცა სერიოზულადაც რომ ეთქვათ, ჩემში იგივე რეაქცია იქნებოდა. გაუღიმებდი და გავატარებდი, რადგან იმის მტკიცებას ნამდვილად არ მოვყვებოდი, რომ პატიოასნივარ და რასქვია შენ მე ეს მაკადრეტქო. სისულელა რადგან ყოველი ჩვენგაი რაღაც დოზით გარყვნილია. მეც მიყიდია ჟურნალი სექსტაზი და ტუალეტში მიმასტურბირებია. არც პორნო საიტებზე შესვლისგან შემიკავებია თავი და საერთოდაც ბევრჯერ მიფიქრია სექსუალურ ორგიაზე. ვითომ რა არის ამაში გასაკვირი და უცნაიური. შენ წარმოიდგინმე იქაც კი შემომპარვია ეს გარყვნილი აზრები, სადაც ეს ყველაზე ნაკლებად უნდა მოგდიოდეს ადამიანს თავში. არ დავასახელებ იმ ადგილს, რადგან შეიძლება ამისთვის ვიღაცეებმა ჩამქოლონ კიდეც, თუმცა ვინც მოაზროვნეა ის მიხვდებოდა რაზე ვსაუბრობ.
დთეს ისევ მითხრა იმ ადამიანმა გარყვნილი სული გაქვსო. ბუნებრივია ხუმრობით, იმედია ხუმრობით, თუმცა რომ ჩაუფიქრდი შესაძლოა ეს ეგრცაარის. როგორ არ მრცხვენია ამის აღიარება, თუმცა იმ ადამიანისგა არ მიკვირს ეგეთი შენიშვენბი, თავადაც არა ერთხელ უღიარებია, მეო ისეთ ნაწარმოებს ან კინობილმს არაფრად მიიჩნევო მაში თუნდაც ერთ ეროტიული პასაჟი არ იქნაო. თავადაც პოეტია ეს ადამიანი, ჩემგან განსხვაცვებით უმარავი წიგნიაქვს წაკითხული და კარგად ესმის რასნიშნავს როცა რომანში საკმაოდ გაკრგადარის სექსის სცეენები ასახული, დეტალურად, დაწვრილებით და რაც შეიძლებარ რეალისტურად. ბუნებრივია ეს ხელოვნების ნაწილია და მისი უარყოფა ვერ ხერხდება, და არც. მახოსვს როცა პირველად უნივერსიტეტში კინომცოდენობის ლექციაზე სოდომის 120 დღე გვაჩვენეს, ჩემი მოკლე კომენტარი ეგეთი იყო, ეს პორნოგრაფიაა მეთქი, რითიც აღვაშფოთე ლექტორი, თუმცა პატიოსანი ბიჭის სახელი დავიმკვიდრე კურსელ გოგონებში. მართალი გითხრათ ეს ფილმი მერე არა ერთხელ ვნახე ჩუმად მარტომ. თუმცა მაშინ ჯერ კიდევ ბავშვი ვიყავი. ერთი უბრალო სოფლელი ბავშვი, რომელიც ისეთ გარემოში გაიზარდა სადაც მაინცადამანიც თავსიუფლად არ საუბრობდენნ სექსუალურ თემებზე. მხოლოდ მამაჩემი თუ შეგვაგინებდა მე და ჩემს ძმას გამზრდელს და მგამკეთებელს, ანცობის დროს. თქვენ წარმნოიდგინეთ მხოლოდ მე-8 კლასში გავიგე საიდან ჩნდებოდნეენ ბავშვები, ისიც ანატომიის წიგიდან სადაც დეტალურად ეხატა სასქესო ორგანოები. ბუნებრივია წიგნის ეს თავი დეტალურად და დროზე ადრე შევისწავლეთ მაშინ კლასელმა ბიჭებმა. დიდი აღმოჩენა იყო მაშინ როცა მივხვდით რომ ერთი ორგანო ხან გვეზრდებოდა ხანაც პატარავდებოდა, ადრე რომ მარტო შარდის დასაქცევად ვიყენებდით.
განსხვავდებიან ადამიანები თავისი გარყვნილებით. თუმცა ვერვიტყვი ვინც ბევრს საუბრობს საკუთარ სექსუალურ მიღწებევზე ის უფრომ გარყვნილია, თუ ის რომელიც სექსის ხსენებაზე ხან წითლდება ხან ლურჯდება. ეს ძირითადად თინეიჯერებს ემართებათთ, რომლებსაც ჯერ არ ქონიათ სექსი და ოცნებობენ იმ დღეზე როცა ეს მოხდება მათ ცხოვრებაში, ვითომც ამაზე უკეთესი რა უნდა მოხდესო. პირველ სექსზე გამახსენდა, ბუნებრივია მე ჩემი ირველი მთლად კარგად არ მახოსვს, იმდენად ეიფორიაში ვიყავი, მაგრამ სხვისაზე შემიძლია მოგიყვეთ. ამასწინ რაღაც კონცერტზე ვიყავი თეატრში. იქვე ახლოს ზედა იარუსზე მეზობელი შევნიშნე, ვიცოდი მანქანით იქნებოდა და ვთხოვე ერთი ადგილი ჩემთვის შეენახა რომ სახლამდე მივეყვანე. მან არარის ბაზარიო მაგრამ მანამ რაღაც სხვა საქმე არიოს და ნუ ერთი საათი დაგვაგვიანდება. საქმე იმაში იყო რომ ამ ჩემს მეზობელს ნათესავი ჩამოსვლია რუსთვიდან. 17 წლის ბიჭი რომლის ასე რომ ვთქვათ ქალთან წაყვანას აპირებდენენ, ანუ როგორც თავად  იტყოდენენ, უნდა გავხედნოთო. ნუ კარგი ვიცოდი ეგ სიამოვენბა 80 ლარი ჯდებოდა, მარტო ერთის ფუი იყო სანამ ეს 17 წლის ახალგაზრდა იხედნებოდა კოსტიას სასტუმროს ბინძურ ნომერში, უკვე კარგად გამოცდილ ქალთან, ჩვენ ქვემოთ ვბალელჩკობდით. ჩემს მეზობელს უხაროდა რომ დაეხმა რა მის ნთესავს პირველი სექსი ქონოდა. თუმც რა ახარებდა ის  80 ლარი სწავლის გადასახადიდან ქონდა აღებული და მართალი გითხრა ის 17 წლის ბიჭი მაინცადამაინც გამოუცდელი არ ჩანდა. ჩენ რომ გვეგონა პირველად არის ქალთანო, რთული მისახვედრი არიყო კოსტიას სასტუმროდან გამოსულს მთლად ისე არ უნათებდა თვალები როგორც საჭიროა, ეს იმას ნიშნავდა რომ ან მას არ მოეწონა სექსი, ანდა ეს მისთვის ნაცნობი თემა იყო. ერთი სიტყვით რომელი დარჩა გახედნილი თავად გამოცანით. ეს არაფრის მთემელი ისტორია ისე მოვაყოლე. მე ბუნებრივია თავს შევიკავებ საკუთარი სექსუალრ მიღწევებზე გესაუბრთ.ეს იმ ბიჭების საქმეა სხვა სასაუბრო თემის მიგნება რომ უჭირთ სუსტი ინტელექტის გამო. მე საერთოდ მოკრძალებული პიროვნებავარ და მიმაჩნია რომ სექსი და მასთან დაკავშირებული ამბევი ეს მეტად პირადულია და ის მარტო იმან უნდა იცოდეს, ვისაც რაიმე შედეგს მოუტიანს ამის ცოდანა.  ასერომ კარგად ჩავიხედოთ საკუთარ სულში. თუ თვლით რომ თქვენც გარყვნილიხართ ცოტათი მაინც, არ მოგერიდოთ აღაიარება. შეგიძლიათ აღსარება მოძღვარს უთხრათ, ხოლო იმათ ვისაც ჩემსავით მოძღვარი არაგყავს და ეკლესიაშიც ხშირად არ დადიხს, შეგიძლიათ მოუხშიროთ ეკლესიაში სიარულს, ანდა უბრალოდ აღიაროთ რომ თქვენც ადამიანიხართ თავისი სისუსეტეებით.

понедельник, 30 августа 2010 г.

დაუმთავრებელი


არაფრის გასენება არმინდა, ის რაც მოხდა ჩაბარდა წარსუსლ. თუმცა ვიცი, რომ არა ერთხელ შემახსენებს თავს, მაგრამ მაინც არმინდა რომ მახსნედებოდეს. ვერგეტყვით რომ ძალაიმ მწარე მოსაგონებელია, თუმცა არც ღიმლისიმ მომგვრელი არა რის და არმიდნა საერთოდ მახსენდებოდეს არ მინდააა..............
როცა გამეღვიძა დილით ვიგრძენი, რომ რაღაც უაზროდ მიყავი. თვალის გახელა არმინოდად, ვიფიქრე რა მერე, რომ გავიღვიძო. არაფრი არ მახსოვდა ვინ ვიყავი, სად ვიყავი და რა უნდა მეკეთებია. რაღაც უპერსპექტივობის და უიმედობის გრძანობა მძიმედ მაწვა გულზე. ისევ ვცადე დაძინება, იქნებ რამე შეცვლილიყოსთქო, მაგრამ არა თვალოს რომ ვახელდი მხოლოდ დაალქავებულ ჭერს ვხედავდი, ადგილ ადგილ დამსკდარს და სიძველისგან გაყვითლებულს, რაღაც არა მიმზდველად მეჩვენებოდა ყველფერი. უცებ რაღაც გამახსენდა და თავე მოვივლე ხელი. თავზე საკმარისზე მეტი თმა აღმომჩნდა, არადა მგონი შევიჭერი და თანაც ძალიან დაბალზე. ფეხზე წამოვარდი და სარკეში ჩავიხედე. თავზე კატასტროფააა, დაუვარხცცხენელი თმები და დაუბანელი სახე. მხოლოდ ეხლა მივხვდი ვინ მიმზერდა სარკედან.. გავიფიქრე უფ ისევ შენ. რა მოხდებოდა ერთხელ მაინც სხვა დამხვედროდა სარკეში, საკუთარ ფიქრებზე გამეღიმა. დაიკიდე რა გავიგფიქრე, რაცვარ ესვარ. აი თმებს შევიჭირი, პირს დავიბან და ეგაა. სკაიფო ტიპი დავდგები. მერე გავივლი ქალაქში და ვიღაც-ვიგაცეები თვლასაც გამოამყოლებს და იტყვიან..........ფუ რასგავს ეგ უპატრონო. მე არ არ შევიმჩნევ, არადა რა შესამჩნევია. ისე სულ მაინტერესებდა რას ფიქრებენ ის ხალხი ქუჩაში რომ შემხვდებიან და შემომხედავენ. თუმცა არ ღირს ვიცოდე ეს. ბოლოდროს აკვიატებულ სიტყვას დავამათტებდი .. მკიდია ვინ რას ფიქრობს ჩემზე .. და ერთი მეგობრის სიტყვებს მოვიშველიებდი... მე საერთოდ არ ვფიქრობ თქვენზე.

пятница, 27 августа 2010 г.

გარდაცვალებიდან დაბადებამდე

გუშინ გვიან მოვკვდი. ბატარეიკები დამიჯდა . უგონოდ და უღონოდ ვეგდე რამოდენიმე საათი, არ მტკენია, არმიგრძვნია არაფერი. არც ტყვია, არც ლახვარი.. მგონი არც სიმაღლიდან გადმოვარდნილვარ, იმ სიმაღლეზე ჯერ არ ავსულვარ, რომ იქედან გადმოვარდნა მტკენოდა. ერთი სიტყვით გუშინ არაფერი სიეთი არ მომხდარა, უბრალოდ მოვკვდი და ეგრე უგოო უსულო და კიდევ ტანსაცმის გარეშე გათენებამდე ვეგდე. დილით თვალები გავახილე, მზეს ვერ მოვკარი თვალი, წვინდა. გამიხარდა რომ ჩემი გუშინდელი გარდაცვალება არავის გაუგია, არავის უკივლია და არავის უთქვამს ის საქებარი სიტყვები ჩემს ცხედართან რომელსაც არავინ ამბობს სანამ ცოცხალივარ. არავის აჩუყებია გული და არ მოუგონებია უაზრო მომენტები წარსულიდან, რომლის გახსენებაც არმიყვარს ხოლმე, და არავის გადაუქნებვია თავი ეგ რა პატრიოტი დავკარქეთო. უბრალოდ გამეხარდა რომ უბრალოდ გამეღვიძა და ეგრევე უბრალოდ დაიწყო ახალი დღე.
გარდაცვალებაზე გაამხსენდა, გუშინ ახალი იდეა დამებადა, მაგრამ ჯერ არ გამიმხელი აარავისთვის. ანდა რა აზრი აქვს მის გამხელას, რამდენი რამ მომსვლია ამ უაზრო თავში, იდეა თითქმის სულ კარგია (არ ვაჭარბებ ნაღდად, მხოლოდ ვმარიოჟობ მსუბუქად) მხოლოდ იდეების განხორციელბსი გზები და ხერხებია შეზღუდულო, ანუ იმის თქმა მინდა რომ ზოგჯერ იდეის დაბადება, მის გარდაცვალებას მხოლოდ ხუთი წუთით უსწრებს წინ.

четверг, 26 августа 2010 г.

მე?!

დავფიქრდი, გავაანალიზე და ამინც ვერ გავიგე. არვიცი და არც მინდა ვიცოდე რა და როგორ. აბსურდია არა. მეც ეგრე მეჩვენება რომ აბსურდია. თუმცა ნაკლებად ვენდობი მოჩვენებით რაღაცეებს, რადგან მიმაჩნია, რომ არ არსებობს დამოუკიდებალად არაფერი, ყველაფერი ურთიერთ კავშირშია, თუნდაც ის რომ ვწერ და არვიცი რა ვწერო. იქნებ იმაზე რომ უბედურივარ, თუმცა რატომ, რაღაც ეტაპზე თავს ბედნიერადა ვგრძნობ. ყოველ შემთხვევაში არის ჩემს ცხოვრებაში ბედნიერი წუთები. თუნდაც მაშინ ხელფასს რომ ავიღებ, თავი უმდიდრესი ადამიანი მგონია, თუმცა როგროც კი გავიაზრებ რა რაზე დამეხარჯება შიში მიბყრობს, ვაი თუ უკაპოდ დავრჩი...(ან უთეთროდ.. ორივე ერთი ყ- არის) ვერვიტან ამისგამო საკუთარ თავს, იმის გამო რომ მატერიალისტი და ზარმაცი გავხდი.  პრინციპში ზარმაცი ადარეც ვიყავ, აი მატერიალისტი  მოგვიანებით დამეატა ჩემს სტატუსს.
ბევრი ფიქრობს რომ ბედნიერება ფულშია. ბევრ ფულში.  მართალი გითხრადა მეც ეგრე ვფიქრობ, ყოველ შემთხვევაში მანამ  სანამ საკამრისი ფული არამაქვს. მინდა  თავი თავისუფლად ვიგრძნო. რატომღაც მიმაჩნია თუ ბევრი ფული მექნება, სრულ თავისუფლებას მოვიპოვებ. თავისუფლებას ყველასგან და ყველაფრისგან, მშობლებისგან, სამუშაოსან.. და იმ ბიზნესმენიებისგან რომელთა კეთილ ნებაზეც დამოკიდებული დღეს ჩემი ანაზღაურება.  ეს ფიქები ხშირად აბსურდში გადამიდის, ამიტომ აღარ გავაგრძელებ.
     ფულზე გამახსენდა დღეს ქვეყანაში თითქმის ყველა ოცენბობს ჯეკპოტის მოხსნაზე. 3 მილიონი და კიდევ რამოდენიმე ასეული ათასი ბევრმა უკვე არაერთხელ დახარჯა საკუთარ გონებაში. გამოგიტყდებით მეც მქონდა ეგეთი მცდელობა, მეც მიფიქრია და ღმერთისთვის მითხოვია ეს თანხა ჩემი გახდეს მეთქი, მერე შემრცხვენია..... კვირეები გადის და ღმერთი არ გახსენედება, და მარტო მაშინ იხსენებ, როცა მილიონერი გინდა გახდეთქო.  ლატარეაში ფულის მოგებასთან დაკავშირებით ხშირად ვიმეორებ ხოლმე ერთ ანეკდოტს.   აი კაცი რომ ეხვეწებაღმერთს  ,,ღმერთო ფული მომაგებინოე“ გამუდმებით ეხვეწება..  ჰოდა წმინდანებს შეეცოდებათ ეს კაცი და უშუამდგომლებენ ღმერთთან ,,იქნებ ერთხელ ამინც მოაგებინო რასაც გთხოვსო".. გაბრაზდება ღმერთი.. რითი მოვაგებინო მაგ ოხერსო?! ლატარიის ბილეთი მაინც იყიდოსო“  ხო ვიცი არცი სე სასაცილო ნაწყვეტია, მაგრამ ეგ ჩემზე იყო გამოჭრილი. რაც ეს მილიონიებიაი გათამაშება დაიწყო ბილეთი არმქონდა ნაყიდი და ბუნებრივია არც მოგების შანსი მქონდა, ტყუილი იყო ღმერისადმი იმის თხოვან მომაგებინეთქო. რატომღაც ამ საკითხში საშინელი პესისმიტივარ.. თუმცა ერთხელ მაინც ვიყიდე ლატარიის ბილეთი. მახსოვს ფულის დაშილა მინდოდა და არავინ დამიშალა, მაშინ გადავწივიტე ბილეთის ყიდვა და რიცხვებიც თვალდახუჭლმა შემოვხაზე,,, არ მქონდა გამარჯვების იმედი ხოდა არც არაფრი მომიგია. შემეშივით არ მჯერა კონკიას ზღაპრის. ისე ვერ გავიგე ეს საუბრარი რას მოვაყოლე J
მოდი  ამ თემას იქ დავასრუებ სადაც დავიწიე... არადა ეხლა გადავხედე დასაწყის და მართალი გითხრა ვერ გავიგე რითი დავიწყე, ალბათ რაღაცის თქმა მინდოდა , მაგრამ დამავიეყდა რისი.
კიდევ ერთი ყელში ამომივიდა ეს კორექტურული შეცდეომები. დავწეერ და მაერე მეზარება გასწორებააააა.  არადა წერის დროს, სისწრაფეში რამდენ შეცდომებს ვუშვებ.... უუუუფფფფ. (ხო ესეც ჩემი თავის გამოძვრენის მცდელობა )
 ბოლოდროს ერთი სიმღერა ამეკვიატა, ჩვევისამებრ. Run Away ქვია.... ნეტა ხო კარგადაა ჩემი საქმეები?! :P