როცა ტირილი მინდება მზის სათვალეებს ვიკეთებ, ყურსასმენში მუსიკას ბოლომდე ავუწევ ხმას და ქუჩას მივუყვები. თითქოს და ამ დროს სამყარო ჩემში იკეტება, მე კი მასში. ვწყდები გარემოს და საკუთარ ფიქრებში ვიკარგები. მხოლოდ გზას ვუყურებ რომელიც მინდა რომ უსასრულოდ გაგრძელდეს და მუსიკა ჩემს ყურასმენებში გამუდმებით რეპლაის რეჟიში ჟღერდეს. მე ლოკოკინავარ, საკუთარ ნაჭუში ჩაკეტილი. უარყოფილი რეაობის მიერ და ჩემს მიერ უარყოფილი ის. მე მარტოსულივარ და ქარი რომელიც დამაქროლებს ფოთლებთან ერთად. მუსკა კი ისევ ჩემს არეულ გონებაშია და ახშობს ფიქრებს რომლებმაც ცრემლები გამოიწვია. ვიცი კაცივარ და არ უნდა ვტიროდე. ანდა რა არის სატირალი.
როცა გზა დამთავრდება, მუსიკაც ამოწურავს მის მაგიურ ძალას გავჩერდები, სათვალოე მოვიხსნი და უკან მივიხედავ. უკან კი ისევ ისარის რასაც გამოვექეცი. უცნაურია მაგრამ ისევ უკან მიმიწევს გული, იქ საიდანაც აცრემელბული წამოვედი, იქ სადაც გული მატკინეს და არავის გახსნებია რო მე მევარ, იქ უბრალოდ ბევრ დადებითია, თუმცა ბევრია უარყოფითიც. სწორედ იმ დადებითიკენ მიმიწევს გული, თუნდაც მარტო დავრჩე, მარტო იქ სადაც მარტო ვიყავი და ამრტოობა მეტი არაფეერია გარდა იმისა რომ ........
