დუმილი

დუმილი ეს ჩემი უფელბაა. ჩემი უფლებაა ვდუმდე მაშინ როცა ყველაზე მეტი მაქვს სათქმელი. მაგრამ სიტყვები ვერ წყვეტენ პრობლემას. ერთ სიტყვას მეორე მოსდევს, მეორეს მესამე და ასე გრძელდება მანამ სანამ სიტუაცია პიკს არ მიაღწევს, თავისი დაძაბულობის მხრივ. მე კი არვარ კონფლიქტური და არც დაძაულობის ატანა შემძლია, შესაბამისად ვდუმვარ ყოველთვის როცა ამის საშუალბა მაქვს და გვერძე გავდივარ. ვდგავარ და კედლებს ვეხეთქები, ჯავრს საკუთარის ეხეულის ტკივილით ვიყრი, დიახ მე მაზოხისტი ვარ ხოლმე, მე შეშლი ვარ ხოლმე მე იდეიოტი ვარ ხოლმე იმიტომ, რომ მე ვდუმვარ და დუმილი ჩემი ერთ ერთი უფლებაა, მე კი ამ უფლებას ვიყენებ ყოვეთვის როცა ამის დრო და საშუალება მაქვს. მაშინაც კი როცა დამნაშავე ვარ, მაშიანც კი როცა უდანაშაულო ვარ და ყოველთვის ვფიქრობ დასასრულზე, როდის დასრულდებე ეს ყველაფრი, როდის მოვა ის დრო როცა დუმილი არ დამჭირდბა, რადგანაც სათქმელიც არაფერი არ ექნება, არადა რადმენი რამე მაქვს საქქმელი და არ ვამბობ. ანდა რა აზრი აქვს თქმას?! 

დაუსრულებიალია და ნუ წაიკითხავთ მაინცა და მაინც...

მოლოდინი რაღაც დიდის და ამაღელვებილის იყო. რადგან ყველაფერი დიდი მასშტებებით იყო წარმოდგენილი. სცენა, ხმა, განათება, ხალხის სიმრავლე და პოლიცია, რომელიც ევროპის მოედანზე შემსვლელებს კატეგორიიული ტონით ეუბნეოდენენ, რომ მოედანი სავსეა და შესვლის შანსები არარის,. არადა მოედნანზე  გადაკეტილი 4 შესასვლელთან  იმაზე მეტი ხალხი ირეოდა ვიდრემ თავად ცენტრში მოედანთზე.
 სცენის წინ  ზღვა ხალხი ირეოდა და ელოდა როდის გამჩნდებოდა მათ წინაშე  ახალგაზრდების კუმირი, საკამაოდ კარგი მომღერლის შვილი, ენრიკე იგლესიასი. საოცარი სანახაობა იშლებოდა თვალ წინ. უზარმაზარი სცენა, თავისი განათებით და აკუსტიკით. ბათუმში საგანგებოდ ამ მოვლენისთვის ჩამოსულებს, გაგვიმართლა და თავი ადგილობრივი გაზეთის რედაქციის აივანზე ამოვყავით.  აქედან იშლებოდა შესანიშნავი ხედი. მარცხნივ ევროპის მოედანი და მარჯვნივ საკამოდ დამთრგუნველი სცენა. გადაკეტილი გზა და ასობით ადამიანი რომლებსაც პოლიცია უბრალოდ არ უშვებდა მოედანზე. კონცერტიი დაიწყო მთელი მისი გრადნიოზულობით, სცენაზე ერთმანეთს რამოდენიმის ქართველი შემსურლებელი ენაცვლობოდა. შემდეგ კი სცენა მთავარი მოვლენისთვის, ასეც იყო დაანონნსებული, ენრიკე იგლესის უნდა დაეპყრო.  ემოციის მოლოდინსი ვიყავი, რომელიც არადა არ ღვივდებოდა მდარე ხარისხის მუსიკის გამო, თუმცა იმის იმედით რომ რაღაც მაინც მომცემდა სიამოვნების საშუელბას, ნელ ნელა ქრებოდა. თუმცა ვერ ვაძლევდი თავს უფლებას ამდენი ათასობით კაცის ემოციის წინააღმდეგ წავსულიყავი, მითუმეტეს მაშინ როცა იგელსიასს წარმოუდგენელი სიხარულით და ოვაციით ეგებოდნენ, მინოდა მეც მქონოდა აღელევების მომნეტი, თუმცა დადგმული შოუ, თავისი გატეხილი ქართული სიტყვებით და სცენაზე აყვანილი გოგნა ვერ მგვრიდა  ემოციებს, რასაც თამამად ვერ ვამხელდი.   რაღაც უსიამოვნო შეგრზნება მთრგუნავდა, თუმცა არ დავფიქრებულვარ იმ მომეტში რა კონკრეტულად. რა მაღელვებდა, თუმცა ერთ მომენტში შვება ვიგრძენი, როცა შუა კონცერტის დროს,  ჩემგან ხელმ მარჯვნივ, სადაც პოლიცია ხალხს არ ატარებდა  რაღაც ჩოჩქოლი მომესმა, გავიხედე და ვხედავ როგორ გამორბიან პოლიციას თავს დახსნი ათობით ადამიანი, სასურველი კუმირის სანახავად. თითქოსდა ბედნიერი გავხდი როცა ეს სურათი დავინახე, ეს იყ ემოციების პიკი ჩემთვის ამ მომენტისთვის. ემოცია რომლესაც მთელი კონცერტის მანძილზე ველოდი სწორედ ამ ხალხის დანახვამ მომიტანა.

ზოგჯერ სივრცის შეგრძნება აუცილებელია. ამისთვის სახურავი გამოდგება. სივრცე ჩემთვის თავისუფლების და სილაღის განცდის ერთგვარი მეთოდია. მე მას ვიყენებ როგრც კლავიატურას აზრის გამოსახატავად, როგრც ცივ წყალს გახურებული სხეუის გასაგრილებლად.  ~
სივრცის არ ქონა ცუდია, მაგრამ იმაზე უარესი როდია, როცა დი სივრცეში შენს ადგილს ვერ პოულობ.
ამ ვიდეოში ფრთები ნამდბილად გამომადგებოდა, თუმცა თავი შევიკავა ისედაც ზურგს ვიფხან ხშირად. ფონური მელოდიაც მინდოდა რამე სახურავთან და სილაღესთან ყოფილიყო კავშირში.. აი მაგალითად  Небо СССР- на крыше.

Re...

ისევ მომინდა ჩავყვინთვო.  ნელა დავეშვა ფსკერისკენ. ცხვირიდან ჰაერი გამოუშვა და შევხედო როგორ მაცილებს მზის შუქი ქვემოთ.  ჩუმად ვარ და სთქმელიც ვერ ჩამომიყალებებია, უბრალოდ ვდუმვარ და მესმის როგრ სცემს გული აუჩქარებელ რიტმს, თითქოსდა რომელიმე მსუბუქი მუსიკის რიტმს აჰყოლოდა, ნელა სულ ნელა მივიწევ ქვემოთ და ჩუმად ვარ. არვაინ მეკითხება რას ვაკეთებ, საით მივდივარ და რატომ. არადა როგრ მინდა ვინმემ მკითხოს. მკითხეთ რას განვიცდი რა მტკივა, ან თუ არ მტკივა რატომ არ მტკივა. მესმის არავის აინტერესებს, მაგრამ იქნებ ზრდილობისთვის იკოთხოს მაინც, უბრალოად ინტერესისთვის, ანდა ყბრალოდ იმისთვის რომ რაღაც ეტაპზე სიჩუმე დაარღვიოს.

არავის უთქვამს სისულეელბი კეთებას ნიჭი ჭირდებაო. თუმცა ამაში ნიჭი მართლა მაქვს. სისულელ პირობითი სიტყვაა, მასში მოიაზრება ქმედბათა ერობლიობა, რომლიც საბოლოოდ უაზროდ, არაფრის მთქმელდ და უარყოფითად აისახხება შენს შუბლზე, ძაღვებზემ თვალებზე და კანზე. კანი დაიჭიმება, ძარღვები დაიბერება და პირიდან ცხოველური ხმა აღმოგხდება, იმდენად უაზრო რომ საკუთარი თავისიც არ შეგრცხვება, არ მოგერიდება იდგე ქუჩაში და გადახურებულ შუბლს და მკერდს გრილ წვიმის წვეტებს უშვერდე და თვალებიდან ცერემლი მოგდიოდეს. დიახ ეს გაურკვევლობაა, გაუმიზნავი ცხოვრების წესი, დაღლილი და დაღარული ტვინის ფორმები და ქვიშით ამოვსებული გამოღამებული თვალები.

გძინავს და გონებაში ისევ იგივე გიტრიალებს. რემდეგ სიზმარში დიდ საშლელს დაითრევ, თავიდან ტვისნ ამოიღებ და გულმოდგიედ შეცდები ამოშალო, ბევრი რამა ამოშალო, არასაჭირო რამა ამოშალი, დაუნდობლად ამოშალო, ისევე დაუნდობლად როგორც ჩაგებეჭდა და რომ მიხვდები ამ საქმეს მარტოოდენ საშლელი არ უშველის, შეეშვები და სიევ იმით გაიღვიძებ რითიც დაიძინე. ანდა ამს ძილიც თუ ქვია. არა არ ქვია არც მინდა რომ ერქვას, ეს გონების კატოკია გამუმეით რომ აბრტყელებს, აბრტყელებს, მერე ისევ არევს და ისევ აბრტყელებს უშედეგოდ. ეს სიზმარია აბსურდულად გაჟღენთილი მელნით და ფრთებით, ეს ქსოვილია რომელიც ოდესღაც ჩემი ჯილსის შარვალი იყო და რომელითაც თავს ვიწონებდი, ეხლა უბრალო ნაჭერია გაჟღენთილი ოფლით და თესლით სადღაც საწოლის წვეშ მოქცეული უდარდელად.

დავიღალე რამდენჯერ მითქვასმ საკთარი თავისთვის. დავიღალე ნუთუ ასეთი რთული გასაებია რომ მეც ვიღლები. დავიღალე ყოვლდღე სარკეში ჩახედვით, დავიღალე ყოვლედღე იგივი გზის გავლთ. უაზრო ხეტიალით დავიღალე. უაზრო სიტყვებით და უაზრო მიზნებით. არმინდა მომავლზე ვიფიქრო, მეშინია მოვმალლის. ასე არაფრის არ მეშინია რორც  მომავლის.

მგონი დროა ამოვყვინთო. ფილტვებს ჰაერდი დააკლდა და დამეძაბა. ვერ ვიმეტებ საკუთარ თავს. მერე რა რომ სხვას არ ვენაღველბი, არც მე მენაღვლება სხვა. მე საკუთარი თავის არ მეჯავრებს, მე ზემოთ ამოვდივარ. ამოვალ წყლიდან, ჩავიცმევ თანსაცმელს და ისევ შევერევი ყოვლედღიურ არაფერს.

არაფერზე ერთი ანეგდოტი გამახსნდა ..... ის ანეგდოტი ასე მთავრდება ,,აიღეთ ორი არაფერი და წადი“

ამოყვინთვა

3  წუთი ქყალქვეშ, ღრმად ჩასუნქული ჟანგბადი და ადრენალინის მოზღვავებული დოზა. შემდეგ კი უჰაერობის განცდა და ძლიერი წნევა წყალქვეშ.  სამარისებრი სიჩუმე და პანიკური შიში.  საკუთარ თავს ვერასდროს გაიმეტებ, თვით გადარჩენის ინტინქტი შენს გააწყვეტლებაზე ძიერია არ იბრძოლო ცხოვრებისთვის. ჩაძირვის შემდეგ დგება დრო, დროზე ამოყვინთო და ღრმად ჩაისუნთქო სუფთა ჰაერი. დროზე ამოხვიდე წყლიდან, რათა ჩამავალ მზეზე გაშრე. ხვალ ისევ თავიდან იწყება ყველაფერი. ძალა და ნება დიდია საჭირო რომ ისევ დაიწყო და არ შეჩერდა. თუმც ერთი რამ უნდა გახსოვდეს, არავინ იცის წინ რამდენი ჩაძირვა და ამოყვინთვა შეგხვდება.

ეს სიტყვები საკუთარი თავის გამხნევება უფროა, ვიდრემ რეალური ნება. ოდესმე გისაუბრიათ საკუთარ თავთან? ! რაღაც უაზრობას გავს. რატომ უნდა ესაუბრო საკუთარ თავს, როცა სიტყვების გარეშეც უნდა გესმოდეს მისი. როცა საკუთარ თავს ვესაუბრებით, მაშინ ვატყუებთ თავს. თუმცა იმედს ვაძლევთ რომ ყველაფერი მართლაც კარგად არის.  მართლა ასეა? 

...............................

სიღრმე

     სადღაც დავიკარგე. თითქოსდა აქავარ, მაგრამ არვარ, საკუთარ თავს ვეღარ ვხედავ. პანიკაშივარ, შეიძლება ისტერიკაშიც. გარეგნულად ეს ნაკლებად მემეჩნევა მაგრამ შორსვარ რეალოსბისგან, სადღაც სიღრმეებისკენ მივიწევ გამუდმებით, იქით სადაც ვიცი ვერ გავძლებ დიდანს, ამგრამ მაინც მივიწევ. შეიძლება ითქვას ვიძირები. თუმც ეს ყველაფერი ზოგადია, ყველაფერი უფრო სხვანაირადრის, უფრო დრამატულად და ბერად ჩახვეულად. ვზივარ და სიცარიელეს ვგრძნობ, ირგვლივ თითქოს არაფერია, ჰაერიც გამოილია და არვიცი ეხლა რავქნა, ალბათ მალე უჰაერობით დავუგუდები. მყარად ვერ ვდგავარ მიწაზე, გამუდემბული შიში და ძრწოლა , დაუძეველი შიში მომავლისა, იმისა სად მივდივარ, რატომ ვიძირავ თავს.  ოდესმე ჩამხტარხართ ღრმა წყალში? გრძნობთ როგრ მიიწევთ სიღრმისკენ და გსიამოვნებთ, მაგრამ სული გეკვრით, წყალი მძიმედ გაწვებათ სხეულზე და მალე გრძნობთ რომ ჰაერიც აღარ გყოფნით. შემდგ იწყება პანიკური მოძრაობა და სწრაფვა ზედაპირისკენ. მე ჯერ ვიძირები და შიშის მიუხედავად ხელს არ ვანძრევ, რომ ზედაპირზე ამოვცურო. არვიცი რომელ სიღრმეს მივაღწევ მაგრამ იმედია გვიანი არ იქნება ზემოთ ამოსვლის. ადრენალისნის ბრალია. ანდა უბრალოდ იმის რაც ჩვენშია, ანუ გაუგებარი და საკუთარი მესთვის შეუცნობელი.

ზოგადი და ბანალური ტექსტებით ვერასდროს გამოვხატავდი სათქმელს. ვერც ეხლა მოვახერხე მეთქვა რამე.  ბოლოდროს იშვიათად ვწერ. მიმაჩნია რომ ბევრი არაფერიმაქვს სატქმელი. ანდა უბრალოდ ზოგჯერ ვერ ძებნი სიტყვებს დაწერო ის რაც გინდა. ამიტომაც ვერ ვწერ.

ნაკლებად კომპეტენტურის პოსტი

ტელე-ეთერიდან  ჯონ ლენონის სასიამოვნო ხმა იღვრებოდა. ინგლისურენოვანი სიმღერების მოძულე ჩემი მშობლებიც წყანრად, აუღელვებლად უსმენდენენ სასიანოვნო ჰანგებს და უყურებდნენ როიალთან მჯდარ მგვალ სათვალეებიან, თმაგაწეწილ კაცს, რომელიც თავის იაპონელ, თუ ჩინელ მეუღლეს სიმღერას უმღეროდა. ზოგჯერ ეს საკამოდ ნაცნობი სიმღერა უფრო მეტია ვიდრე კარგი, გემოვნებიანი და ჰარმონიული სიმღერა. ზოგჯერ ეს ცივი წყალია გათანგველ სიცხეში, ანდა პირიქით თბილი წყალი, აუტანელ სიცივეში. ბოლომდე უსმენდით ლენონის სიმღერას. პულტისმპყრობელ ძმას,  ეხლა რატომღაც ხელი მოედუნებია. ეს მუსიკალური პაუზა ამჯერად მე დავარღვია და დანანებით ვთქვი ,,მშურს იმათი ვინც ,,ბითლების ",  ,,როლინგ სტოუნის"  ან ,,პინკ ფლოიდის" კონერტებზე არის დანასწრები, აბა მე სად უნდა გამემხილა, რომ სულ  ორიოდე საათის წინ ანრი ჯოხაძის კონცერტზე ვიყავი.

 ბევრი ვირბინე კამერით კულისებსა და მსმენელებში, კარგი კადრის აღებას ვცდილობდი, სამუშაოს ვასულებდი, მაგრამ ეს უაზრო მუსიკა, რომელიც სცენიდან ჩანაწერის სახით გადმოდიოდა ცუდ ხასიათზე მაყენებდა. გქონიათ ისეთი განცდა მუსიკას უსმენ და იმის ნაცვლად რომ გესიანოვნოს გულზე სკდები, ყელში ქვასავით გეჩხირება და ნერვებზე იშლები, მე სწორედ ეგრე ვიყავი. ერთიანად გამოცლილი ენერგისგან. როდესაც მოვრჩი გადაღებას მსნელებს შორის დავჯექი და ჩემს კოლეგას შევჩივლე მალე წავალთ თუარა მეთქი, რადგან ამ გულის ამრევ სიტუაციას დიდხანს ვერ გავუძლებთქო, პასუხად დატუქსვა მივიღე, აღმოჩნდა, რომ არმაქვს უფლება ეგრე სხვის თადასწრებით ჩემი აზრი გამოვთქვა მუსიკოსის და ვაი მუსიკასთან დაკავშირებით. მითუმეტეს მაშინ როცა მედია ორგანიზაციას წარმოადგენ. შეიძლება სამართლიანიც იყო საყვედური. ჩემი მუსიკალური კრიტიკის გამო ძალინ ხშირად მომხვედრია საყვედური, მშობლებისგან, დებისგან და საერთოდ ახლობელი ადამიანებისგან. თურემ რადგანაც მე არ მომწონს არ ნიშნავს რომ ცუდია, ამდენი ხალხი ხომ არ შეცდება, მოსახლეობის უმეტესობას მოწონს ,,ტაშ ტაშ ტარამტარამ" და მე რა უფელბა ამქვს ამ მუსიკაში ეჭვი შევიტანო, მეტიც ამ მუსიკოსებს უნიჭო და უაზრო ვუწოდო გამოდის, რომ ამით  უმეტესობას უგემოვნოს ვუწოდებ, არა მე მაგდენს ვერ ავიღებ ჩემს თავზე, მითუმეტეს მე მუსიკის უბრალო მოყვარული და ნაკლებად კომპეტენტური, თუმცა რისი მეშანია.... თუ მაინც გადაწყვეტთ დღევანდელი ქართული ესტრადის შედევრები დიაცვათ, სოციალურ ქსელ ფეისბუკში ერთ ჯგუფს მიგასწავლით (დავაფსი ქართულ ესტრადას) იმედია ძალიან იხალისებთ. თუმცა თუ სიტუაციას გადავხედავთ აშკარაა, რომ უმცირესობაშივერ, იმ უმცირესობაში სადაც სხვა ტიპის მუსიკა მოწონთ, სადაც ცოცხალ შესრულებას და იმპროვიზაციას აფასებენმ, სადაც მუსიკის ტექსტი და თავად მსუიკა ჰარმონიულად ერწყმის ერთმანეთს.  მე არვარ სმუსიკოსი, თქვენ წარმოიდგინეთ ვერცერთ ინსტრუმენტზე ვერ ვუკრავ და უზომოდ მშურს მათი ვინც არამარტო უკრავს და მღერის, არამედ ქმნის მუსიკას, (ტაშ ტაშ ტარამტარამის შემქნელზე არმაქვს საუბარი გაითვალისწინეთ) აი ვის ვეძახი მე მუსიკოსს, ვის განვიხილავ რეალურ შემოქმედად. დღეს მომრავლდა ქვეყანაში გადამღერებელი მომღერლები, რომლებიც უკვე ათასჯერ ნამღერს ისევ და ისევ მღერიან, და თანაც არანაირი იმპროვიზაცია და სიახლე.  უდავოა ყველა ნიჭერია, მაგრამ ეგრე როდემდე უნდა გაგრძელდეს? ვისააქვს პასუხი. როდემდე უნდა იმღერონ გოგი დოლიძის და ინოლა გურგულიას სიმღერები მუსიკალურ კონკურსებზე, ანდა როდემდე უნდა ტარდებოდეს შემსრულებელთა კონკურსები მაშნ როცა ახალი კომპოზოტორები, ახალი სიტყვის მთქმელები იკარგებიან ამ ვაგხანალიაში? ღმერთო ჩემო რა პათეტიკაა.. კაცი იფიქრებს დიდად შემტკივა გული ქართულ ესტრადაზე, პრინციპში ვერც იმას ვიტყვი მკიდიათქოოო. ერთი სიტყვით უაზროა ამ თემაზე ჩემი საუბარი................................
  მე მიყვარს მუსიკა და ხშირად საკუარ ფონოტეკას დავატარებ მობილურით, რადგან ვიცი რომ როცა ცუდ ხასიათზე ვარ, ანდა შორ გზაზე მივდივარ, სადაც აუცილებლად გაისმება ავტობუსის ან მარშუტკის მძღოლის გემოვნებით შერჩეული მუსიკა,

არმინდა ბევრი ვისაუბრო მუსიკაზე რადგან მე ამ სფეროში ყველაზე ნეკლებად ვარ კომპეტენტური, რატომღაც ამ პოსტს, რომ ვწერდი დარწმუნებული ვიყავი, რომ მას მარტო ისინი წაიკითხავენ ვის მუსიკალურ გემოვნებას შეიძლია თავისუფლად მივენდო. ამიტომ აქ თუ დავწერ ძირს ქართული ესტრადა ნინო ჩხეძის თამადობით, არავინ მიაწერს ჩემს ბლოგს უკმაყოფილო კომენტარს, ამიტომ მე არაფერს არ ვიტყვი უბრალოდ ერთ მუსკას შემოგთავაზებთ, რომელიც შიძლება არ იყოს დიდი მუსიკალური შედევრი, მითუმეტეს ქართულ ენაზე არ იმღერება, მაგრამ რაღაც არის, საინტერესო და იმედის მომცემი..
მიყევით ლინკს

http://soundcloud.com/merabino/unnamed-desires-mebo

რა უნდა იყოს სისულელზე მეტი საინტერესო

ძირს დავიხედე და შევნიშნე რომ ჩემს  ტყავის ფეხსაცმელს მტვერი დადებია. მაშინ დავფიქრდი რამდენი მივლია, რამდენი მირბენია. სად მივლია და რისთვის, რატომ გამივლია ის გზა ფეხით, რომლის გავალ ტრანსპირტით უფრო იოლია და არც ისე ძვირი. ადამიანის გონებაში იშვიათია ის მომენტები როცა გონება ნათდება, ყველაფერი თავის ადგილზე ლაგდება და ბევრ დეტალს ზედმიწევნით ზუსტად აღიქვამ, ხვდები რამდენი სისულეელ ჩაგიდენია არაფრისთვის და საკუთარი თავის შეგრცხვენია. რა რთულია ხშირად იყო საღ გონებაზე, ყველა დეტალი რეალურად შეიგრძნო და აღიქვა. იცი როდის ხდება ეს?! მაშინ როცა წყურვილს მოიკლავ და დაკმაყოფილებული საკუთარ თავთან მარტო რჩები, ყოვლეგვარი ბზიკების გარეშე გონებაში.  აი წარმოიდგინეთ ძალიან გინდათ სექსი. ლამის თვინში გასხამთ ..... ვერაფერზე ვერ ფიქრობთ გარდა ერთისა. მერე კი ერთი მომენტი და თითქოსდა გამაძღარი დაოკლებული ხედავ, რომ შენში სიგიჟე იყო და ეს ესაა გარეთ გამოვიდა, შენი გონება უკვე სუფთაა და 100% ით საღი და ნათელი აზროვნება გაქვ, თუმცა მხოლოდ ცოტახნით, რადგან გონება ისევ ივსება დაულეველი და დაუოკლებელი სურვილებით. ეგეთი მარტივია ადამაინი, მათშორის მეც. იმდენად ამრტივი, რომ მრცხვენია როცა რამე დიდს თქმა მინდა ხოლმე. რა უნდა გითხრათ ისეთი საინტერესო და არაჩვეულებრივი, როცა ორიოდე საათის წინ ცხოველურ ჟჲნს ვიოკებდი და არ ვფიქრობდი, რომ ცხოველი არვარ  და აზროვნება შემიძლია. მაშინ იაზროვნე.. იაზროვნე.

ინტერნეტ ჟურნალის გაკეთება მინდოდა, ისე უბრალო ბლოგის ფორმატში, თავისუფალი თემებით და შეუზღუდავი ფანტაზიით.  გვერდი დავარეგისტრირე მაგრამ ზედ ჯერ  არაფერი ამიტვირთია, სიზარმაცის ბრალია აშკარად.  თუმცა გაივლის ახალი წელი და ვანხოთ რა გმაოვა. იქნებ რამე საინტერესო გამოვა და  ხალხის ყურადღება მიიქციოს. თუმცა რთულია ეგეთის გაკეთება, მითუმეტეს ამ ინტერენტ სამყაროში, სადაც უამრავი რამ არის... ერთი სიტყვით როგორც ერთი ჩემი კოლეგა და მეგობარი იტყვის  აირია საჭირო. დღეს რატომღაც ვფიქრობდი პიარზე, უფრო სწორედ ვოცნებოდი. თუმცა ოცნებაშიც ვერვარ ორიგინალური. ტუალეტში  ვიჯექი, არ გეტყვით რას ვაკეთებდი იქ, და ერთი გენიალური აზრი მომივიდა, თუ ეს ჟურნალი გმაოვა, მოდი მიშას მივწერ და ნახოს. იმედია მოეწონება და რომელიმე უახლოეს ბრიფინგზე ახსენებს. ხომ წარმოგიდგენიათ ყველა წამყვანი ტელე არხის ეთერში ერთდროეულად გაიჟღერებს ჩვენი ჟურნალის ამბავი.  რა პოპულარობას მოვიპოვებთ... ამ ფიქრში ვიყავი ხელი ტუალეტის ქაღალდისკენ გავწიე. აღმოჩნდა, რომ თუალეტის ქაღალდი გამოლეულიყო და სახელდახელოდ ერთ ერთი გაზეთი ჩაუტენიათ იქვე კოლოფში. მიშაზე ფიქრში ვიყავი რომ გავშალე გაზეთის ნახევი და მისი ფოტო შემჩახელში. რომ გავიფიქრე ეხლა კი დაგერხა მიშა მეთქი, ამ ნაგლეჯის მეორე მხარეზე რელიგიურ თეაზე დაწერილ სტატიას წავაზწყდი, ხატების გამოსახულება ერთვოდა ილუსტრაციად. არვარ დიდ მორწმუნე, მაგრამ ხატებს ეგრე ვერ მოვექცეოდი, (ამ დროს ხშირად მახსენდება ერთი ფრაზა ქართული კონოდან ,,ვაიდა მართლა არსებობ“ ) გაუმართლა მიშას.  ხდება ხოლმე.

დღეს სახლში მოსულმა ჩემი მტვრიანი, შავი ტყავის ფეხსაცმელი სადღაც მივყარე, ხვალ ისევ ჩავიცმევ, გავწმინდავ და გავმაზავ  კიდეც, თუ არ შემეზარა და ისევ გაუყვები გზას მათზე მტვის დასადებად. გზები ბევრია, სავლელი უფრო მეტი.  პრინციპში რა უნდა იყოს სისულელზე მეტი საინტერესო.