დუმილი ეს ჩემი უფელბაა. ჩემი უფლებაა ვდუმდე მაშინ როცა ყველაზე მეტი მაქვს სათქმელი. მაგრამ სიტყვები ვერ წყვეტენ პრობლემას. ერთ სიტყვას მეორე მოსდევს, მეორეს მესამე და ასე გრძელდება მანამ სანამ სიტუაცია პიკს არ მიაღწევს, თავისი დაძაბულობის მხრივ. მე კი არვარ კონფლიქტური და არც დაძაულობის ატანა შემძლია, შესაბამისად ვდუმვარ ყოველთვის როცა ამის საშუალბა მაქვს და გვერძე გავდივარ. ვდგავარ და კედლებს ვეხეთქები, ჯავრს საკუთარის ეხეულის ტკივილით ვიყრი, დიახ მე მაზოხისტი ვარ ხოლმე, მე შეშლი ვარ ხოლმე მე იდეიოტი ვარ ხოლმე იმიტომ, რომ მე ვდუმვარ და დუმილი ჩემი ერთ ერთი უფლებაა, მე კი ამ უფლებას ვიყენებ ყოვეთვის როცა ამის დრო და საშუალება მაქვს. მაშინაც კი როცა დამნაშავე ვარ, მაშიანც კი როცა უდანაშაულო ვარ და ყოველთვის ვფიქრობ დასასრულზე, როდის დასრულდებე ეს ყველაფრი, როდის მოვა ის დრო როცა დუმილი არ დამჭირდბა, რადგანაც სათქმელიც არაფერი არ ექნება, არადა რადმენი რამე მაქვს საქქმელი და არ ვამბობ. ანდა რა აზრი აქვს თქმას?!
Комментариев нет:
Отправить комментарий